४ जून २००५, कालच्या १७० किलोमीटरच्या बाईक ट्रीपने आई फारच थकली होती. मी तसा ही फार उशिरा उठतो, जो पर्येंत कोणी मला उठवत नाही तो पर्येंत मी उठतच नाही. थकल्यामुळे आई पण उशिराने उठली. सर्व आवरून नाश्ता केला आणि आम्ही बाहेर आमच्या कामाला गेलो.
दुपारी सर्व कामे आवरून आम्ही परत घरी आलो. जेवण उरकून घेतले आणि आराम करून जरा झोपून पण घेतले. आईचे उद्याचे मुंबईला जाण्याचे पर्तीचे एस.टी. चे तिकीट होते. आईने घरात वापरायला लागणारे सर्व सामान बाहेर काढले होते. आता त्या सर्व सामानाची बांधा-बांध करायला लागली. सर्व काम आवरून आई आमच्या देवरुखच्या घरच्या शेजार-पाजार्यांकडे कडे भेटायला गेली.शेजार्यान बरोबर गप्पा-टप्पा उरकून आई घरी आली आणि जेवणाची सोय करायला लागली.
संध्याकाळी लवकरच जेवण उरकून आई ने तिची बॅग भरून उद्या सकाळी निघायची तयारी करून घेतली आणि मला बऱ्याच सूचना द्यायला लागली. येताना सर्व दरवाजे-खिडक्या नीट लावून ये, बाईक आरामात चालव, एका दिवसात देवरुख ते मुंबई प्रवास करून नकोस, गरज लागली तर महाड मधे आईच्या ऑफीस चे (एम. आई. डी. सी) चे विश्रामगृह आहे तिकडे राहा आणि वगैरे-वगैरे बऱ्याच सूचना होत्या.
सर्व सूचनांना मी हो...हो असे म्हणत आम्ही बराच वेळ इकडच्या-तिकडच्या गप्पा मारत बसलो आणि थोड्या वेळाने झोपी गेलो.
५ जून २००५, सकाळची आईची मुंबईला परतीच्या गाडी मुळे आईने मला उठवले. आई तर आधीच उठली होती. तिची सर्व तयारी करून तिने माझ्यासाठी नाश्ता आणि जेवण पण तयार करून ठेवले होते. वास्तविक ती एवढी थकली होती आणि आता परत ८-९ तासांचा एस.टी. चा प्रवास होतच. तरी पण एवढ्या सकाळी सर्व करून ठेवले होते. यालाच तर आईची माया म्हणावी असे मला वाटते. आम्ही दोघांनी नाश्ता उरकून घेतला आणि निघायची तयारी केली.
९ च्या दरम्यान आईची एस.टी. होती. मी आईला देवरुख एस.टी. स्टॅंडला घेऊन गेलो. बाईक एका बाजूला लावुन आईला एस.टी. मध्ये बसवून दिले. आईची एस.टी. सुटली आणि मी परत घरी येउन पुन्हा झोपी गेलो. तसे मला करायला काय काम नव्हते. मस्त दुपार पर्येंत झोप काढून घेतली. फ्रेश होऊन आईने केलेले जेवण जेवुन घेतले. उद्याच्या माझ्या निघण्याच्या तयारीला लागलो. मस्त आरामात काम आवरून मी आत्ता पर्येंत झालेल्या बाईक ट्रिपचा विचार करत बसलो. एवढ्यात मला सुजयचा फोन आला, की तो महाडला आलेला आहे. सुजय मी आता कुठे आहे याची विचारपूस करायला लागला. सुजयचे बाबा महाड नॉवरटिसच्या प्लँटचे जि.एम. आहेत आणि त्याचे बरेचदा मुंबई-महाड येणे जाणे होत असते. त्यांच्या बरोबर सुजय परत महाडला आला होता. कारण मी परत मुंबईला येताना सुजय माझ्या बरोबर बाईकने येणार होता.
मी त्याला माझा उद्याच प्लान सांगितला त्याप्रमाणे उद्या संध्याकाळ पर्येंत महाडला पोहोचतो असे सांगितले. उद्याची निघायची सर्व तयारी करत मी बराच वेळ रेंगाळत बसलो होतो. बरेच दिवस खडतर बाईक ट्रिपचे आणि आरामाचे दिवस आता संपले हा विचार करत कधी संध्याकाळ झाली ते कळलेच नाही. मला आईचा मुंबईला पोहोचल्याचा फोन आला. दोघांनी एकमेकांची विचार पूस करून घेतली आणि मी माझी उद्याची शेवटची बांधा-बांध करायला लागलो. सकाळीच आईने दोन्ही वेळेला पुरणारे जेवण बनवले होते. सर्व काम आवरून मी ते जेवण जेवून घेतले. जेवण झाल्यावर सर्व आवरले आणि स्लीपिंग बॅग पसरवून घेतली. उद्या सकाळी लवकर उठायचे होते म्हणून अलार्म लावून झोपी गेलो.
दुपारी सर्व कामे आवरून आम्ही परत घरी आलो. जेवण उरकून घेतले आणि आराम करून जरा झोपून पण घेतले. आईचे उद्याचे मुंबईला जाण्याचे पर्तीचे एस.टी. चे तिकीट होते. आईने घरात वापरायला लागणारे सर्व सामान बाहेर काढले होते. आता त्या सर्व सामानाची बांधा-बांध करायला लागली. सर्व काम आवरून आई आमच्या देवरुखच्या घरच्या शेजार-पाजार्यांकडे कडे भेटायला गेली.शेजार्यान बरोबर गप्पा-टप्पा उरकून आई घरी आली आणि जेवणाची सोय करायला लागली.
संध्याकाळी लवकरच जेवण उरकून आई ने तिची बॅग भरून उद्या सकाळी निघायची तयारी करून घेतली आणि मला बऱ्याच सूचना द्यायला लागली. येताना सर्व दरवाजे-खिडक्या नीट लावून ये, बाईक आरामात चालव, एका दिवसात देवरुख ते मुंबई प्रवास करून नकोस, गरज लागली तर महाड मधे आईच्या ऑफीस चे (एम. आई. डी. सी) चे विश्रामगृह आहे तिकडे राहा आणि वगैरे-वगैरे बऱ्याच सूचना होत्या.
सर्व सूचनांना मी हो...हो असे म्हणत आम्ही बराच वेळ इकडच्या-तिकडच्या गप्पा मारत बसलो आणि थोड्या वेळाने झोपी गेलो.
५ जून २००५, सकाळची आईची मुंबईला परतीच्या गाडी मुळे आईने मला उठवले. आई तर आधीच उठली होती. तिची सर्व तयारी करून तिने माझ्यासाठी नाश्ता आणि जेवण पण तयार करून ठेवले होते. वास्तविक ती एवढी थकली होती आणि आता परत ८-९ तासांचा एस.टी. चा प्रवास होतच. तरी पण एवढ्या सकाळी सर्व करून ठेवले होते. यालाच तर आईची माया म्हणावी असे मला वाटते. आम्ही दोघांनी नाश्ता उरकून घेतला आणि निघायची तयारी केली.
९ च्या दरम्यान आईची एस.टी. होती. मी आईला देवरुख एस.टी. स्टॅंडला घेऊन गेलो. बाईक एका बाजूला लावुन आईला एस.टी. मध्ये बसवून दिले. आईची एस.टी. सुटली आणि मी परत घरी येउन पुन्हा झोपी गेलो. तसे मला करायला काय काम नव्हते. मस्त दुपार पर्येंत झोप काढून घेतली. फ्रेश होऊन आईने केलेले जेवण जेवुन घेतले. उद्याच्या माझ्या निघण्याच्या तयारीला लागलो. मस्त आरामात काम आवरून मी आत्ता पर्येंत झालेल्या बाईक ट्रिपचा विचार करत बसलो. एवढ्यात मला सुजयचा फोन आला, की तो महाडला आलेला आहे. सुजय मी आता कुठे आहे याची विचारपूस करायला लागला. सुजयचे बाबा महाड नॉवरटिसच्या प्लँटचे जि.एम. आहेत आणि त्याचे बरेचदा मुंबई-महाड येणे जाणे होत असते. त्यांच्या बरोबर सुजय परत महाडला आला होता. कारण मी परत मुंबईला येताना सुजय माझ्या बरोबर बाईकने येणार होता.
मी त्याला माझा उद्याच प्लान सांगितला त्याप्रमाणे उद्या संध्याकाळ पर्येंत महाडला पोहोचतो असे सांगितले. उद्याची निघायची सर्व तयारी करत मी बराच वेळ रेंगाळत बसलो होतो. बरेच दिवस खडतर बाईक ट्रिपचे आणि आरामाचे दिवस आता संपले हा विचार करत कधी संध्याकाळ झाली ते कळलेच नाही. मला आईचा मुंबईला पोहोचल्याचा फोन आला. दोघांनी एकमेकांची विचार पूस करून घेतली आणि मी माझी उद्याची शेवटची बांधा-बांध करायला लागलो. सकाळीच आईने दोन्ही वेळेला पुरणारे जेवण बनवले होते. सर्व काम आवरून मी ते जेवण जेवून घेतले. जेवण झाल्यावर सर्व आवरले आणि स्लीपिंग बॅग पसरवून घेतली. उद्या सकाळी लवकर उठायचे होते म्हणून अलार्म लावून झोपी गेलो.
No comments:
Post a Comment