०५ जून २०१०, ठरल्या प्रमाणे आम्ही सकाळी ४ वाजता उठलो आणि पटा-पट सर्व विधी उरकून निघायच्या तयारीला लागलो. आम्ही निघे पर्येंत आई पण उठली. ती आम्हाला सारखे सावकाश जा असे सांगत निरोप दिला. मी, राव व राजूने सर्व सामान बाईक वर लावले आणि घरी येऊन देवाच्या पाया पडून निघालो आम ची अर्धवट राहिलेली कोकण सागरी किल्ले बाईक ट्रीप पूर्ण करायला. आमच्या प्रथे प्रमाणे दोन्ही बाईक माझ्या कांदिवलीच्या बिल्डिंग बाहेर उभ्या केल्या, नारळ बाईकवरून ओवाळून फोडला आणि फोटो काढून ५.३० च्या दरम्यान निघालो. 
एवढ्या ८-१० किलोमीटरच्या ट्राफिक मुळे बराच वेळ गेला आणि त्यामुळे थकायला पण झाले. वडखळला आम्ही नाष्ट्या करता थांबलो. मस्त गरम-गरम वडा उसळ ऑर्डर केली. ऑर्डर येई पर्येंत आम्ही फ्रेश होऊन घेतले. मस्त आरामात नाश्ता केला आणि निघालो पुढे. बरेच दिवसांनी आम्ही मोठी बाईक ट्रीप करत होतो, म्हणून जरा आरामात चाललो होतो. वडखळ पार करून आम्ही नागोठणे येथे गोविंदा कामत कडे थांबलो.
आता गर्मीचा मारा चालू झाला होता आणि या करामती मुळे बराच घाम आला. घाम पुसून घेतला आणि निघालो पुढच्या प्रवासाला. मस्त आरामात इंदापूर-माणगाव पार करून महाडला विठ्ठल कामत येथे थांबलो. बाईक हॉटेल मधून दिसतील अशा लावल्या आणि घुसलो हॉटेलात. आता मात्र फारच गरम होत होते आणि होणारच उन्हाळ्यातल्या भर दुपारी रण-रणत्या ऊनात आम्ही भटकंतीला निघालो होते. आलटून-पालटून जाऊन फ्रेश होऊन घेतले आणि मिसळ मागवली. भरपेट मिसळ हांड्ल्या आणि थंडा पीत आराम करत बसलो. मी आईला फोन पण करून घेतला व महाड पर्येंत व्यवस्थित पोहोचलो असे कळवले. बराच वेळ आराम झाला असे म्हणत आम्ही निघालो पुढे.
आता आम्हा सर्वांना परत भूख् लागली होती, म्हणून चिपळूण ला थांबलो. मस्त मिसळ पाव आणि चहा घेतला व आराम करत बसलो. या वेळेला मात्र आम्ही बराच वेळ हॉटेलच्या आवारात बसून आराम करत होतो. आरामा बरोबर आमच्या गप्पा पण चालल्या होत्या. जवळ-जवळ ५ वाजत आले होते आणि आता जरा उन पण सारायला लागले असे पाहून आम्ही निघालो पुढे. चिपळूण सोडले आणि आता जास्त कुठे ही ब्रेक नको असे म्हणत आम्ही निघालो पुढे. मुंबई पासून २५०-२६० किलोमीटर बाईक चालवत आलो होतो, आता शेवट-शेवटला जरा थकायला होत होते आणि होणारच. ते ही उन्हाळ्यातल्या रण-रणनाऱ्या उन्हात आमचा प्रवास चालला होता. आता राव पुढे होता. चिपळूण पासून २५ एक किलोमीटर पुढे आलो आणि रावने रस्त्याला लागून मस्त एका झाडाची सावली पाहून बाईक थांबवली. मी रावला बाईक का थांबवली असे विचारले. त्याने मला बुड दुखते आहे, असे खुणेने सांगितले. एक छोटासा ब्रेक घेऊ असे ठरले.
आता आम्ही जरा जोरात सुटलो आणि कुठे हि न थांबता संगमेश्वर पार करून देवरूखच्या रस्त्याला लागलो. खालच्या कोसुंब जवळ मला आईचे चुलत मामा भेटले. त्यांच्याशी जरा गप्पा मारल्या आणि जे सुटलो ते थेट देवरुखला ६.३० च्या दरम्यान पोहोचलो. रावने उन्मेशला फोन करून सांगितले कि आम्ही घरी आलो आहोत. सर्वंनी आप-आपल्या घरी फोना-फोनी करून सांगितले की आम्ही सुखरूप देवरूखला पोहोचलो. आईने आमच्या शेजारच्या बंगल्यात कामाला असलेल्या मामांना सांगून घर साफ करून घेतले होते. आज आमचा प्रवास फार लांबचा होता. सर्वच फार थकलो होतो. अक्षतासाठी तर पहिलीच बाईक ट्रीप आणि एवढा लांबचा बाईकवरचा प्रवास. पण हा प्रवास कितीही खडतर असो तिने आपली मानसिक तयारी केली होती, त्यामुळे तिला या प्रवासाचा काही त्रास जाणवत आहे हे तरी तिने आम्हाला जाणवून दिले नाही. तिला प्रवासाचा त्रास तर नक्कीच झाला असणार पण तिच्यातल्या प्रचंड सहनशील स्वभावा मुळे ती आम्हाला ते जाणवून देत नव्हती. किंभवाना ती मस्त हासत खेळत होती. पटा-पट सर्वांनी फ्रेश होऊन घेतले आणि थोडा वेळ टंगळ-मंगळ करून जेवायला पर्वती पॅलेस हॉटेल मध्ये गेलो. आमच्या गेल्या बाईक ट्रीपच्या वेळी २००५ ला देवरुख मध्ये एकच हॉटेल होते आणि ते पण बार वजा हॉटेल. फॅमिलीसाठी तसे व्यवस्थित नव्हते. पण आता ५ वर्षात देवरुख फार बदलले आहे, बरीच हॉटेल झाली आहेत आणि ते हि फॅमिलीसाठी. या ५ वर्षात राव आणि उन्मेश माझ्या पेक्षा जास्त देवरुख मध्ये राहीले होते. त्यांना देवरुख माझ्या पेक्षा जास्त माहिती होते. त्यानीच आपण पार्वती पॅलेस हॉटेल मध्ये जाऊ असे सुचवले होते. मग तिकडेच जाऊ असे एक मत झाले आणि ते घेऊन गेले. मस्त गार्डन मध्ये बसून जेवण ऑर्डर केले आणि गरम-गरम जेवण हाणून परत घरी आलो. थोडावेळ अंगणातच बसून गप्पा मारत करत होतो आणि पुदच्या प्रवास बद्दल चर्चा करीत राहिलो. उध्याच्या पण प्लान बद्दल चर्चा केली आणि सर्व आडवे पडलो.
No comments:
Post a Comment