लेह बाईक ट्रीप - आठवा दिवस (लेह स्वतंत्र दिवस परेड, मॅग्नेटिक हिल, अल्ची आणि परत लेह)

१५ ऑगस्ट २००९ , आज आम्हाला पहिले स्वतंत्र दिवस परेड पाहायला जायचे होते. काल जरा थकायला झाले होते, पण नवीन दिवस नवीन उत्साह असे म्हणत ७.३० उठलो. प्राप्त विधी उरकून सर्व नाष्ट्याला भेटलो. नाष्टा नेहमी सारखाच होता, तेच-तेच खाऊन कंटाळा आला होता, म्हणून जरासा नाष्टा केला आणि सर्व पोलो ग्राउंड कडे गेलो. हे ग्राउंड लेह मार्केटच्या वरच्या बाजूला आहे. गाडी दुपार नंतर बोलावली होती, म्हणून आम्हीच बाईकने  सर्वांना  एक-एक करून ग्राउंड पर्येंत घेऊन आलो. बाईक्स एक बाजूला लावल्या आणि ग्राउंड मध्ये आलो. सुरक्षा तशी मजबूत होती. पण जम्मू-काश्मीर मध्ये लेह असून सुद्धा एकदम थाटात आणि उत्साहात भारताचा स्वतंत्र दिन साजरा करत असलेले पाहून फार बरे वाटले. गर्दी पण तशी मजबूतच होती. कुलदीप आणि उमेश प्रेसच्या कार्ड वर आधीचं  परेड एरिया मध्ये  घुसले  होते. आम्ही मात्र गर्दीतच कुठून चांगले फोटो काढायला मिळतील अशी जागा पाहत होतो. तेवढ्यात नाबी आला आणि त्याने मला आणि अमेय म्हात्रे प्रेसवाले म्हणून परेड एरियात सोडले. तेव्हा असे वाटले कि हा काय मोठा माणूस आहे, एवढ्या सुरक्षेतून त्याने आम्हला प्रेस एरियात नेहून सोडले होते. प्रमुख पाहुणे येई पर्येंत मी तिकडे उभे असलेल्या सर्व दलाचे मी फोटो काढत होतो. बरोबर ८.३० ला प्रमुख पाहुणे आले. त्यांनी झेंडा वंदन केले आणि सर्वत्र "जन गण मन" चे  घोष  सुरु झाला. सर्व  दलांचे  प्रमुख पाहुण्यांनी निरक्षण केले. प्रमुख पाहुण्यांना सलामी देऊन सर्व  दलाने संचालन केले. त्या सर्वांचे मी फोटो काढातच होतो. हे सर्व पाहून मला माझ्या एन.सी.सी च्या दिवसांची आठवण आली. त्यावेळेला मी यांच्या पैकी एक असायचो आणि आता मात्र त्यांचे बाहेरून फोटो काढत होतो. हा १५ ऑगस्ट मी वेगळ्या तरेने   साजरा केले म्हणून मला फार आनंद झाला होता. हे मी इकडे काढलेले काही फोटो.......

सांस्कृतिक कार्येक्रम साठी आम्ही थांबलो नाही. कारण आमचे पुढे काही कार्येक्रम ठरले होते आणि त्यातला पहिला म्हणजे शॉपिंग. शॉपिंग म्हटले कि मुलींच्या आवडीचा विषय. पण आमच्यातली मुलही काही कमी नाहीत. सर्वच मिळून लेह मार्केट मध्ये शॉपिंग साठी गेलो. साधनाला शॉपिंगच फुटेज  हवे  होते. म्हणून ४-५ टेक घेऊन का होईना शुटींग झाले. मग अभी आणि रोहन सोडले तर आम्ही सर्वच मुलींच्या आवडीच्या दुकानात शिरलो. अभी आणि रोहन टी-शर्ट पहायला गेले . मला एक स्टोल घायच होता म्हणून मी मनाली व दीपाली बरोबर होतो. पण एकसो-एक किमती ऐकून मला लेहच्या थंड वातावरणात घाम फुटायला लागला. हवशीने फुढे सरकून मागे येण्या मध्ये मी एकटाच नव्हतो आमच्या मध्ये. काय त्या किमती च्यामारी.......मग सर्व आप-आपल्या शॉपिंग साठी विखारलो. मनाली, दिपाली आणि मी आपल्या अवाक्यात असलेल्या गोष्टीची शॉपिंग करायला गेलो. पुनन, एश्वर्या, अमेय म्हात्रे, कुलदीप आणि आदित्य एकी कडे. बाकी सर्व आप-आपली शॉपिंग करत होते. मी एक स्टोल घेतला माझ्या करिता. दिपाली आणि मनाली ने पर्स घेतल्या. मस्त होत्या म्हणून त्या दोघींच्या  मदतीने मी पण आईसाठी एक पर्स घेतली. फोना-फोनी करून सर्व रोहन आणि अभीने शोधून काढलेल्या टी-शर्टच्या दुकानात भेटलो. लेह मार्केट मध्ये टी-शर्ट वर अमरोडोरी करून देणारी बरीच दुकाने आहेत. इकडे टी-शर्ट वर लेह-लढक संदर्भातल्या गोष्टी अमरोडोरीकरून देतात. प्रत्येकाने आप-आपल्या आवडीचे टी-शर्ट घेतले आणि नसल्यास ऑर्डर केली. सर्वान साठी एक आमच्या ट्रीपच्या रूटचा नकाशा असलेला टी-शर्ट हि बनवायला सांगितला. मी आणि रोहन त्याला आमच्या रूट मध्ये असलेल्या महत्वाचे ठिकाण, पास आणि त्यांची उंची अशी सर्व माहिती द्याला लागलो.
 

आता आमचा दुसरा ठरलेला कार्येक्रम म्हणजे काय, दुपार झाली मग जेवण. शॉपिंगच्या दरम्यान रोहनने नवीन हॉटेल शोधून काढले होते. आम्ही काही जण पुढे हॉटेल मध्ये गेलो आणि बाकी सर्व शॉपिंग आवरून येणार होते. ठरल्या प्रमाणे सर्व वेळेत कधी नव्हते हॉटेल वर जेवणंसाठी आले. पण च्यामारी काय त्या हॉटेलवाल्याला अवदसा सुटली होती. एकही ऑर्डर त्याने वेळेत आणली नाही. जवळ-जवळ २ तास त्याने आमचे  खालले. वरून त्याने बिल मध्ये सुद्धा लोच्या केला, त्यात परत वेळ गेला.

या सर्व कारणास्तव पुढच्या कार्येक्रमाला आम्हाला उशीर झाला होता. पटकन सर्व हॉटेल रेनबो वर गेलो आणि शॉपिंग केलेले टाकले. तयार होऊन सर्व ३.३० वाजता लेह जवळच ६० किलोमीटर वर असलेली १००० वर्ष जुनी अल्ची गुम्पा आणि त्याच्या मध्येच ३० किलोमीटर वर मॅग्नेटिक हिल पहायला निघालो. आज अभी-मनाली गाडीत होते आणि नेहमी प्रमाणे मी-दिपाली बाईक वर. आम्ही कारगिल वरून लेहला १२ तारखेला याच रस्त्याने येताना रात्र झाली म्हणून ह्या दोन्ही जागा पाहू शकलो नव्हतो. म्हणून परत आता त्याच रस्त्याला लागलो. रस्ता मस्त होता ६०-७० ला मी बाईक पळवत होतो. त्याच बरोबर माझी फोटोग्राफी आणि दीपालीची बडबड पण चालूच होती. ते काय आम्हाला सांगायला नकोच. पण त्यामुळे झाले काय मी बाकी सर्वन पेक्षा मागे पडलो. मॅग्नेटिक हिल्स पार करून अल्ची कडे निघालो. मॅग्नेटिक हिल्सच्या मधून गेल्या वर १२ तारखेला रात्र जसे बाईक खेचल्या सारखी झाली होती न तसेच झाले. एकदम ६०-७० च्या स्पीड वरून मी ४० च्या स्पीडला  लागलो आणि १२ तारखेच्या रात्रची खात्री झाली कि आम्ही मॅग्नेटिक हिल्स मधूनच गेलो होतो.

पुढे अल्ची फाट्या वर आशिष आमच्यासाठी उभा राहिला होता. लेह-कारगील मार्गा वरून अल्ची गुम्पा ५ किलोमीटर आत मध्ये आहे. मग आम्ही वळलो आणि अल्ची गुम्पा कडे निघालो. मी मध्ये परत फोटो काढायला थांबलो, तोपार्येंत सर्व परत पुढे निघून गेले होते. मधेच दोन रस्ते फुटत होते, एक रस्ता खाली आणि एक वरती. मी वरचा रस्ता पकडला. पण बरेच पुढे गेलो तर काही दिसेना, सुदैवाने  आम्हाला काही लोक दिसले. त्यांना विचारले तेव्हा कळाले कि मी चुकीच्या रस्त्यावर आलो होतो, मग काय परत मागे फिरा....मागे फिरून मी अल्ची गावात आलो. इकडे आमच्या बाकी सर्व बाईक्स पार्क केलेल्या होत्या आणि एका बाजूला गाडी पण. मी बाईक लावली आणि दीपालीला बोललो, आहे आपली मंडळी. मी आणि दिपाली अल्ची गुम्पा कडे निघालो. गुम्पाच्या रस्त्यावर पहिली दोन्ही बाजूला काही दुकाने आहेत आणि जरा पुढे सफरचंद, जर्दाळू, पीच आणि एप्रिकॉटची झाडे आहेत. अल्ची गुम्पा हि १००० वर्षे जुनी आहे हे बघूनच जाणवत होते. मी आणि दिपाली एका छोट्याशा इमारतीत चढलो तर तिकडे एक वृद्ध लामा खोलीचा दरवाजा बंद करत होता. मी त्याला  बोललो "एक मिनट रुकीये, हम जल्दी देख लेते है". तो मला बोलला "पैसे रखोगे उधार तो मै खोलता हू". मी मनात बोललो कसला खवचट लामा आहे आणि परत त्याची आळवणी करायला लागलो, पण तो काही केल्या ऐकेना "पैसे रखोगे उधार तो मै खोलता हू". मी त्याला बोललो "पैसे हमारे लीडर के पास हे, मेरे पास नाही", तरी तो ऐकेना. मग काय मी तसाच निघालो, तेवढ्यात तो बोलला "देख लो जल्दी से". आत मध्ये गौतम बुद्धांची प्रतिमा आणि त्याच्या पुढे दिवा लावला होता. ह्याच्या अखेरी पाहण्या सारखे काहीच नव्हते आत. मी फोटो  काढायला गेलो तर तो चिवट माझ्यावर खवसला "पैसा नही देना है और फोटो निकालना है, चलो बहार". मग काय मी निघालो त्याच्या शिव्या खाऊन. पुढच्या भागात आम्हाला आमची बाकी सर्व मंडळी भेटली. अल्ची गुम्पाच्या आत बऱ्याच ठिकाणी फोटो काढण्यास मनाई आहे हे मला इकडे कळले. उगाचच मी त्या वृद्ध लामाला मनातल्या-मनात कोचले असे मला वाटले. या गुम्पा मध्ये ३-४ मुख्य इमारती आहे. त्यात भिंतींवर प्रसंग चित्र काढलेली आहेत. गौतम बुद्धांच्या विविध प्रकारच्या मुर्त्त्या आणि प्रतिमा आहेत. सर्व पहिले आणि मी, उमेश, कुलदीप आणि अमेय म्हात्रे परिसरातल्या पुलाची फोटोग्राफी करायला लागलो. रोहन आणि साधना मात्र गुम्पाच्या बद्दल जास्तीस-जास्त माहिती गोळा करत होते. गुम्पाच्या बाहेच्या बाजूने पण आम्ही एक फेरफटका मारला आणि बाईकस कडे आलो.

५ वाजले होते. दीपालीला कंटाळा आला म्हणून ती गाडीत बसली. आता मी आणि उमेश एकत्र होतो. बाईक्स काढल्या आणि सर्व लेहच्या दिशेने निघालो. मध्ये मॅग्नेटिक हिलला थांबायचे असे ठरले. रस्ता मस्त होता म्हणून बाईक्स जरा पळवल्या आणि मॅग्नेटिक हिल कडे थांबलो.इकडे रस्त्याच्या मध्य भागी चौकोन काढला आहे. इकडे गाडी उभी करयची, न्यूट्रल मध्ये टाकायची आणि ब्रेक सोडून जायचा. आपोआप गाडी हलते असे म्हणतात. आम्ही निरनिराळे प्रयोग करून पहिले. मी पण बाईक उभी करून पहिली पण मला काय तसे जाणवले नाही. तेवढ्यात आमची गाडी आली, ड्राइवरने करून दाखवले. कसे ते माहित नाही पण गाडी हलली. रोहनला ने तर मस्तच पराक्रम  केला. बाईक रस्त्यावरून खाली उतरवली आणि बाजूच्या डोंगरावर घेऊन जायला लागला जोपर्यंत जाते तोपर्यंत. उमेश हे सर्व शूट करत होता आणि मग कशी बशी परत बाईक उलटी फिरवून खाली आला. त्याला पाहून माझ्या मनात पण असे करावेसे वाटले पण मी मनाला आवर घातली कारण माझी बाईक फिरणार नाही त्या जागेत. मॅग्नेटिक हिल हा काय प्रकार आहे हे माझ्या मनात सारखे चलू होते. मुंबईत परत आल्यावर मी त्याचा उलघडा केला. मला असे वाटायचे कि त्या ठिकाणी मॅग्नेटिक फिल्ड फार जास्त असेल म्हणून तसे होते. पण तसे नाही गाडी हालण्याचे कारण निराळेच आहे.  त्याचा अभ्यास करताना मला हे आढळले  "After trying this natural phenomenon you may question it's causes. Well, we don't want to disappoint you, but whether it is called a Magnetic Hill, Gravity Hill, Mystery Hill or Electric Brae it is an optical illusion. It has nothing to do with magnetic fields, electricity or unknown forces working along mysterious lines." पण जर हे खरे असे तर मग ६०-७० च्या स्पीड एकदम ४० वर का येतो. मॅग्नेटिक हिल हे काय प्रकरण आहे, हा अजून मला प्रश्नच आहे.

पुढे निघलो, मी आणि उमेश  दोघेही  फोटोग्राफर काही छान दिसले कि आम्ही थांबायचो. मस्त संध्याकाळची वेळ होती, मावळत्या सूर्याच्या किरणात डोंगर, निळ आभाळ, त्यात पांढरे ढग आणि सरळ रस्ता. काय सुंदर नजरा होता तो. मी आणि उमेश  थोड्या  फार गप्पा हि मारत होतो, एवढ्यात मला समोर रस्त्यात मध्ये एक मोठा दगड दिसला. मी तो चुकवायचा प्रयत्न केला पण काय चुकवता नाही आला. ६०चा स्पीड तर नकीच असेल. दगडा वरून उडालो आणि बाईक उजवी-डावी करून कशी-बशी सावरून थांबवली. जरा श्वास घेतला आणि दोघेही एकत्र बोललो वाचलो रे बाबा. नाही तर मजबूत आपटून फुटलो असतो. पण त्या वेळी उमेशने पण मस्त प्रसंगावधनता दाखवली जराही हल्ला नाही पट्या.....आणि ते गरजेचे होते. पाणी पियालो आणि पुढे लेह कडे निघालो. ८ च्या दरम्यान लेहला हॉटेलवर पोहचून सर्वाना घडलेली गोष्ट सांगितली आणि फ्रेश व्हायला गेलो.

  

आता जेवायला कुठे जायचे हा मोठा प्रश्न मला नाही पण आमच्या पैकी काही जणांना. हॉटेल ड्रीमलॅंड नको  आज असे ठरले. मग रोहनने जाऊन एक नवीन हॉटेल शोधले आणि टेबल बुक करून आला. फ्रेश होऊन सर्व जेवायला हॉटेल मोनालिसा मध्ये गेलो. चिकन, मोमो आणि बरेच काही ऑर्डर केले. त्याने आधीच सांगितले कि "थोड़ी  देर लगेगी". तसा आमच्या कड़े  काय पर्याय होता. मग मी अभीला बोललो चल मीटिंग घेऊन टाक तो  पर्यंत. अभी बोलला काय करायची आहे मीटिंग "कोणी दिलेली वेळ पळत नाही आणि मिटींग कशाला". आईला दुपार पासून अभी गप्प का होता त्याचे मला कारण आता उलघडले. मी विचारले काय झाले रे बाबा. तो बोलला दुपारी आपण किती वाजता निघणार होतो आणि आपण कधी निघालो आणि वगरे-वगेरे. मला  त्याच्या रागावण्याचे कारण कळले. वास्तविक दररोज काहीना-काही कारण करून आमच्या पैकी बरेच जणान मुळे  उशीर व्हायचा. त्यामुळे आम्हाला कुठेना-कुठे तरी तडजोड करावी लागत होती. हलगर्जीपणा  आणि बेजवाबदार पणाचा कहर होत होता. पण आजचा उशीर आमच्या मुळे नसून तो दुसऱ्या काही कारणास्तव होता, म्हणून मी अभिच्या काही गोष्टीना सहमत नव्हतो. बाकी सर्व बाबतीत मी अभी बरोबर सहमत होतो. माझ्या आणि त्याच्या मध्ये मजबूत चर्चा सुरु झाली. अधून-मधून रोहन, आशिष, मनाली, अमेय म्हात्रे चर्चेत  सहभागी होत होते. मुख्यता रोहन आणि आशिष. हा विषय तसा गंभीर होता, म्हणून तसे कोणी चर्चेत सहभागी होत नव्हते. आम्हाला तसा हक्क होता, कारण आम्हीं थोडी घासली आहे आमची यात मुख्यता अभी, मी आणि रोहनने. अभिचा मूड फारच खराब झाला होता. मग सर्व सुला होऊन आम्ही जेवायला लागलो.

११ वाजता आम्ही हॉटेल रेनबो वर परत आलो. उद्या आम्ही हे हॉटेल रेनबो सोडून खर्दुंग-ला करून नुम्ब्रा वॅलीत राहायला जाणार होतो, म्हणून एक दिवसाचे लागणारे समान घ्याचे होते. सर्व तयारी करून आम्ही उद्याची वाट पाहत झोपी गेलो. कारण उद्या माझे कितेक वर्षांचे स्वप्न पूर्ण होणार होते. जगातील सर्वोच्च वाहतुकीचा रस्ता आम्ही पार करणार होतो.