१३ ऑगस्ट २००९, आज तसा आमच्या आरामाचा दिवस होता. सकाळी लवकर उठून कुठे ही जायचे नव्हते, मी तर अलार्म पण लावला नव्हता. ८ च्या दरम्यान दिपालीला माझ्या day bags मध्ये तीच काही समान होते ते तिला हवे होते म्हणून आली आणि तिच्या स्टाइल मध्ये ओरडली "मेल्यानो उठा". पटकन आंघोळ वगैरे करून आम्ही टेबलवर नाष्ट्यासाठी जमलो. नाष्ट्याला मस्त लडाखी ब्रेड, बटर, जॅम, ऑमलेट आणि चहा-कॉफी मांडले होते, ज्यांना जे हवे ते त्यांनी घ्यावे. आज बरेच दिवसांनी निवांत नाष्टा चालला होता. नाहीतर दररोज गिळा आणि पळा. आम्ही सर्व एकत्र म्हटले कि बडबड तर आलीच. इकड-तिकडच्या चर्चा , गप्पा-गोष्टी, बडबड, मस्ती आणि आता पर्यंत आलेल्या अनुभवाची देवाण-घेवाण चाली होती. एवढ्यात ऐश्वर्या बोलली, चीज असते तर किती बरे झाले असते. मी बोललो आहेना, तिनेच मला चीज आणायला सांगितले होते बहुदा विसरली असावी. चीज आहे असे कळताच आदित्य आणि ऐश्वर्याला जो आनंद झाला, जसे कि वाळवंटात पाणी मिळाले. नाष्टा एकदम आरामातच चालला होता. लेहचे वातावरण फारच छान होते, किमान हॉटेलच्या परिसरात तरी तसे वाटत होते. मस्त बागेच्या बाजूला सावलीत टेबल मांडले होते आणि हवेत जरासा थंडावा पण होता. सावली सोडली तर ऊन होते. या सर्व वातावरणात नबीची बायको आम्हाला प्रेमाने आग्रह करून वाढत होती. कसल सुंदर होते ते, मस्त आम्ही रेंगाळत बसलो होतो. प्रत्येकाने आप-आपल्या घरी फोन लावून घेतले. काल लेहला पोहोचायला उशीर झाला म्हणून घरी कोणीच फोन लावले नव्हते. मी पण आईला फोन लावला, जरा आई बरोबर गप्पा मारलाय, तेव्हा आई म्हणाली काय बरा आहेस ना धापा का लागत आहेत. लेहला हवेत ऑक्सिजनचे कमी प्रमाण असते म्हणून जोरात बोललो तरी थोडी धाप लागते असे सांगितले. नाष्ट्या नंतर सर्व जण आप-आपल्या कामाला लागले. बरेच दिवस ऐश्वर्याची तब्बेत वर खाली होत होती म्हणून तिला डॉक्टर कडे घेऊन जायचे होते. 
पूनमला हि जबाबदारी सोपवली होती. आम्हाला बाईकस मेकॅनिक कडे घेऊन जायच्या होत्या म्हणून आम्ही तिकडे जाणार होतो. साधना आणि उमेशला १५ ऑगस्टच्या शो साठी फुटेज श्रीनगरला पाठवायचे होते, म्हणून ते हे काम करत रूम वर बसले. बाकी सर्व काहीना काही तरी करत होते. नाही तर आराम करत होते. नाबीचा मुलगा "असीम" त्या बरोबर पण मस्ती चालू होतीच. मी बाईक घेऊन जाण्यासाठी बाकीच्यांची वाट पाहत असताना, रेनबो हॉटेलच्या आवारात काढलेले फुलांचे हे काही फोटो.
पूनमला हि जबाबदारी सोपवली होती. आम्हाला बाईकस मेकॅनिक कडे घेऊन जायच्या होत्या म्हणून आम्ही तिकडे जाणार होतो. साधना आणि उमेशला १५ ऑगस्टच्या शो साठी फुटेज श्रीनगरला पाठवायचे होते, म्हणून ते हे काम करत रूम वर बसले. बाकी सर्व काहीना काही तरी करत होते. नाही तर आराम करत होते. नाबीचा मुलगा "असीम" त्या बरोबर पण मस्ती चालू होतीच. मी बाईक घेऊन जाण्यासाठी बाकीच्यांची वाट पाहत असताना, रेनबो हॉटेलच्या आवारात काढलेले फुलांचे हे काही फोटो.
पूनम आणि ऐश्वर्याला हॉटेल जवळच सरकारी हॉस्पिटल मध्ये सोडले आणि मग मी, अभी, रोहन, आदित्य, कुलदीप व अमेय म्हात्रे बाईकस घेऊन मेकॅनिक शोधायला निघालो. आमचे हॉटेल लेहच्या एका टोकाला होते. बाजारातून शोधत-शोधत मुख्य चौका पर्येंत आलो. इकडेच डाव्या हाताला लेह्चा एकमेव पेट्रोल पंप आहे. कारगील सोडले तर लेह शिवाय कुठेही पेट्रोल पंप नाही. म्हणजे जवळ-जवळ ३०० किलो मीटर मध्ये कुठेही पेट्रोल मिळत नाही आणि मनाली कडून येत असाल तर केलोंग सोडले तर लेह शिवाय मध्ये कुठेही पेट्रोल मिळत नाही, म्हणजे जवळ-जवळ ३६५ किलो मीटर. चौकातूनच सरळ जरा पुढे विमानतळाच्या रस्त्यावरच मेकॅनिक आहे असे कळेल. मग एकदाचा तो मेकॅनिक भेटला. तो तर काय फारच बिझी होता, कसे-बसे त्याला पटवून आमच्या बाईक पाहायला सांगितल्या. माझ्या आणि रोहनच्या बाईकचे तसे काही मेजर काम नव्हते. जरा फक्त ओईल वगैरे टाकून डाग-डूगी करायची होती. अभिच्या पण बाईकचे तसे काही काम नव्हते, पण त्याच्या बाईकच्या साइड stand ची स्प्रिंग पडली होती. ती लावायची होती आणि आमच्या सारखी डाग-डूगी करायची होती.पण ती स्प्रिंग काही केल्
इकडे कळले कि ऐश्वर्याला दुसर्या सरकारी हॉस्पिटल मध्ये घेउन जायचे आहे, कारण जिथे सोडले होते तिकडे काही होणार नव्हते. अभी आणि रोहनला हॉटेलवर काहीतरी काम होते. म्हणून मी, आदित्य, अमेय म्हात्रे, पूनम आणि ऐश्वर्या असे मोठ्या सरकारी हॉस्पिटलला गेलो. हे हॉस्पिटल मुख्य चौकाच्या जवळच होते, पेट्रोल पंपाच्या एकदम समोर. च्यामारी परत तीत पर्यंतच आलो होतो. केस-पेपर काढला आणि डॉक्टर कडे गेलो. डॉक्टर मस्त जेवायला गेला होता, हे ऐकून मला पण भूख लागली आणि खरोखरच लागलीच होती १२.३० होऊन गेले होते. डॉक्टर येई पर्येंत आमचे टवाळ काम चालू होते. थोड्या वेळाने डॉक्टर आला आणि ऐश्वर्याला तपासून गोळ्या दिल्या. हॉस्पिटलच सर्व आवरून आम्ही परत हॉटेलवर आलो. आम्ही येई पर्येंत जेवणाची सर्व सोय रोहनने करून ठेवली होती आणि ते काय रोहनला सांगायची गरज नाही, हुशार आहे तो यात......मग फ्रेश होऊन परत कामाला लागलो, म्हणजे "खादडायला" लागलो. आज आम्हाला हेच तर काम होते. इकड-तिकडचे थोडेसे काम आणि फिरण सोडले तर खाण्या शिवाय दुसरे काय काम होते. मस्त निवांत जेवण झाले होते. जेवण आवरले आणि इकड-तिकडची थोडीशी आवरा-आवर करत बसलो. एवढ सर्व सुरळीत चालले होते, असे आमच्या बरोबर कधी होईल का?. मुंबई वरून त्याच मन्सूर एजंट कडून लेह युनियनच्या ज्या माणसा कडून गाडी बुक केली होती त्याला अभिने फोन लावला. त्याच्या कडून कळले कि मन्सूरने बुकिंग साठी काही सांगितलेच नव्हते. हरामखोर मन्सूर आता मजबूत डोक्यात गेला होता आणि त्याला फोन लावला तर तो फोनही उचलत नव्हता. सर्वंनी ठरवले कि मारा त्याला फाट्यावर आता, मुंबईला गेल्यावर बघू कसे त्याच्या कडून पैसे वसूल करायचे ते. कारण पुन्हा त्याच्याशी हुज्जत घालून वेळ वाया घालवायचा नव्हता. मग हे सर्व नाबिला सांगितले आणि त्याने त्याच्या मेहुण्याची गाडी देतो असे सांगितले. मन्सूरच्या गाडीवर काय भरवसा ठेवण्यात आता काय अर्थ नव्हता, कारण येतो म्हणून कधी वेळेवर नाही आला तर आम्ही बोंबललो. पण नवीन गाडी करायची म्हणजे पैश्यांची तडजोड करावी लागणार होती. मग सर्व मताने तेल लावत गेला मन्सूर असे म्हणून आम्ही नाबिला होकार दिला. नाबीचा ड्रायवर ३ वाजे पर्येंत येईल असे सांगितले.
ठरल्या प्रमाणे आम्ही ३ वाजता लेहच्या जवळ पास असलेली काही स्थळे पाहायाचे ठरवले होते. गाडीचा ड्रायवर लोकल असल्या मुळे तो आम्हाला आता फिरवणार होता, म्हणून गाडी सर्वात पुढे आणि मागे आम्ही सर्व बाईक स्वार असे निघालो. मुख्य चौकातून बाईक मध्ये पेट्रोल घातले आणि मनालीचा रस्ता पकडला. नेहमी प्रमाणे मी आणि दिपाली एकत्रच होतो आणि मी अधून-मधून फोटोसाठी थांबत पण होतो. पण सकाळी जसे मस्त प्लेझंट वातावण होते तसे आता नव्हते, ज्याम चटके लागत होते. जेमतेम १८ किलो मिटरच अंतर होते, म्हणून लगेचच आम्ही "थिकसे गुम्पा" च्या फाट्या वर पोहचलो. फाट्यावरून डावीकडे वळलो आणि रस्त्या वरूनच थिकसेच दर्शन झाले. 
मी थांबून फोटो काढला आणि पुढे निघालो. पार्किंग मध्ये बाईकस लावल्या आणि थिकसे गुम्पाच्या पायऱ्या चढायला लागलो. पहिल्या टप्याच्या पायऱ्या चढतोन-चढतो तर आम्हाला धापा लागल्या. जरा मजला भर पायऱ्या चढलो तर मजबूत धापा लागत होत्या. अजून आम्ही अक्लेमेटाइज झालो नव्हतो. काही कठड्यावर बसले तर काही पायर्यावरच बसेल, तेव्हा काढलेला हा फोटो.......
मी थांबून फोटो काढला आणि पुढे निघालो. पार्किंग मध्ये बाईकस लावल्या आणि थिकसे गुम्पाच्या पायऱ्या चढायला लागलो. पहिल्या टप्याच्या पायऱ्या चढतोन-चढतो तर आम्हाला धापा लागल्या. जरा मजला भर पायऱ्या चढलो तर मजबूत धापा लागत होत्या. अजून आम्ही अक्लेमेटाइज झालो नव्हतो. काही कठड्यावर बसले तर काही पायर्यावरच बसेल, तेव्हा काढलेला हा फोटो.......
जरा दम खालला आणि परत पायर्या चढायला लागलो. पण आता पायर्यांच्या बाजूला असलेल्या भिंती मध्ये लाकडाचे फिरते ठोकळे (छोट्या फिरत्या घंटा ) होते. या सर्व हाताने फिरवत आम्ही पायर्या चढू लागलो. गुम्पाच्या गेट वर एक लामा बसला होता. तसा तर तो पारंपारिक लढाकी वेशातच होता, पण डोळ्यावर स्टायलिश ग्लेयर्स, पायात sport शूज आणि एमपी3 प्लेयर वर गाणी ऐकत होता. त्याच्या कडे पाहिले आणि गेट मधून आत निघालो. तेवढ्यात त्याने आम्हाला अडवले आणि बोलला "तिकीट". थिकसे गुम्पा पहायची असेल तर ३० रुपये प्रत्येकी तिकीट आहे. आम्ही तिकीट काढले आणि गुम्पाच्या आत शिरलो. 
आत शिरल्या-शिरल्या बरच मोठ अंगण आहे आणि अंगणाच्या भिंतींवर चित्र काढलेली आहेत. गुम्पा मध्ये एकदम शांतता होती. गुम्पा एवढी सुंदर होती कि हे पाहू कि ते पाहू, हा फोटो काढू कि तो फोटो काढू. असे माझे आणि बहुतेकांचे होत होते. एक १०-१२ पायऱ्या चढलो आणि त्याच्या प्रार्थना स्थळात शिरलो. अंधुक प्रकाशात १५ एक लामा मध्य भागी बसून, बुद्ध धर्माच्या ग्रंथाचे एका सुरात पारायण करत होते. कसले प्रसन्न वाटत होते तिकडे. आम्ही आवाज न करता आत शिरलो. इतक्यात त्यांची ती प्रार्थना संपली. आम्ही त्या लामाशी बोलायचा प्रयत्न हि केला पण कोणीही आमच्याशी बोलायला तयारच नव्हते. आमच्याशी एकही शब्द न बोलता ते लामा बाहेर निघून गेले. 
आतमध्ये खांबांवर , भिंतींवर, छतावर सुंदर चित्रे आणि नक्षी काढली होती. खांबांवर काही मुखवटे पण अडकवले होते. थोडे आत गेलो, एका खोलीत गौतम बुद्ध आणि काही देवतांचे पुतळे व तसबिरी काचेच्या आत मांडल्या होत्या. जमिनिसाहित सर्व बांधकाम लाकडी होते. फोटो काढले आणि मी बाहेर आलो. आणि बाजूलाच असलेल्या एका खोलीच्या गच्चीवर चढलो. काय तो परिसर दिसत होता. अर्ध्या भागात रेती, अर्ध्या भागात हिरवळ आणि सभवताली डोंगर. मी पानारोनिक फोटो काढला आणि गुम्पाचा दुसरा भाग पहायला गेलो.
आतमध्ये खांबांवर , भिंतींवर, छतावर सुंदर चित्रे आणि नक्षी काढली होती. खांबांवर काही मुखवटे पण अडकवले होते. थोडे आत गेलो, एका खोलीत गौतम बुद्ध आणि काही देवतांचे पुतळे व तसबिरी काचेच्या आत मांडल्या होत्या. जमिनिसाहित सर्व बांधकाम लाकडी होते. फोटो काढले आणि मी बाहेर आलो. आणि बाजूलाच असलेल्या एका खोलीच्या गच्चीवर चढलो. काय तो परिसर दिसत होता. अर्ध्या भागात रेती, अर्ध्या भागात हिरवळ आणि सभवताली डोंगर. मी पानारोनिक फोटो काढला आणि गुम्पाचा दुसरा भाग पहायला गेलो.
इकडे पण १०-१५ पायर्या होत्या. पायर्या चढलो आणि दरवाजातूनच मला फक्त गौतम बुद्धांचा १५ एक फुट नुसता चेहराच दिसला. कसली रेखीव मूर्ती होती ती. मी दरवाजातूनच पहिला एक फोटो काढला. जरा पुढे गेलो आणि बघतोतर जवळ-जवळ २० एक फुट खाली मांडी घालून बसलेली गौतम बुद्धांची हि मूर्ती होती. हि भली मोठी मूर्ती पाहून आम्ही थक्कच झालो होतो. वास्तविक आम्ही होतो वरच्या मजल्यावर. वरून मूर्ती पाहावी लागते आणि आपण मूर्तीच्या चेहर्याला प्रदक्षिणा घालू शकतो अशीही सोय आहे. मग आम्ही पण प्रदक्षिणा घातली आणि मूर्तीला न्याहाळून पाहून घेतले. मी तर मूर्तीच्या डोळ्यात बराच वेळ पाहतच उभा राहिलो, काय सुरेख डोळे उघडले होते. अप्रतिम शिवाय माझ्या कडे दुसरा शब्दच नाही. मनोसोक्त मूर्तीला पाहून फोटोग्राफी केली आणि बाहेर आलो. गुम्पा सुंदरच होती. उमेश आणि साधनाला इकडे फुटेज हवे होते, पण बरेच रिटेक घेऊन सुद्धा हवा होता तो शॉट मिळत नव्हता. एकदाचा काय तो शॉट मिळाला आणि आम्ही सर्व थिकसे वरून परत लेहच्या दिशेने सुटलो. 
बर्याच छोट्या-मोठ्या खोल्या होत्या, पण अर्ध्य हून हि अधिक बंद होत्या. त्यामुळे तसे काही पाहायला मिळाले नाही आणि पाहण्या सारखे हि तसे काही नव्हते. बाहेरूनच सर्व पाहत पॅलेसचा फेर-फटका मारला. बांधकाम जरा निराळ आणि जुन्या पद्धतीचे होते, पण सुंदर असे काही नव्हते. सर्व साधारण खोल्या वाटत होत्या. पण थोडे काही तरी निराळे होते म्हणून मी काही फोटो काढले. 
थिकसेच्या मूर्ती एवढी हि मूर्ती काही सुरेख नव्हती पण छान होती. थिकसेच्या मूर्तीची तर "काय बात हि और थी". आम्ही मूर्ती न्याहाळून पाहून घेतली आणि काही फोटो काढले. इकडे एक हौशी फिरंग मुलगी कोपर्यात बसून वॉंटर कलरने चित्र काढत होती. जवळ जाऊन पहिले काय काढते ती, तर गौतम बुद्धांचा चेहरा काढत होती. मी तिला विचारून तिचा एक फोटो काढला आणि बाहेर आलो. 
तिचेही चित्र काढून झाले होते. आमच्या मागोमाग ती पण बाहेर आली. चित्र तसे ठीक-ठाकच होते, पण उगाचच प्रशंसा करायची म्हणून मी तिला बोललो "nice painting!! was it water color". थोडी चर्चा केली आणि आम्ही आप-आपल्या मार्गाला लागलो. मग काय विचारतात दिपाली, अमेय, कुलदीप आणि पूनम मला चिडवायला लागले. ते बोलले "चालू झाली तुझी वासुगिरी, फिरंग दिसली कि". दिपाली बोलली "मेल्या लग्न ठरल आहेना तुझ, जरा शर्म कर". मग मी बोललो "जिसने किये शर्म उसके फुटे करम". आमची थोडी मस्ती चालू झाली, तेवढ्यात रोहन आणि अभी बोलले ५ वाजत आले आहेत, चला निघा आता पुढे अजून २ ठिकाण पाहायची आहेत. मग काय निर्लाज आम्ही, खिडर्त-खिडर्त निघालो.इकडन जे निघालो ते २-३ किलोमीटरवर असलेल्या "सिंधूघाट" येथे. सिंधू नदी वर बांधलेले एक छोटासा आणि साधा-सुधा घाट आहे. या पेक्षा कैक सुंदर असे घाट हरिद्वारला पहायला मिळतात आणि इकडच्या पेक्षा फार छान सिंधू नदीचे दर्शन आम्ही गेल्या काही दिवसात घेतले होते. मला तर काहीच आवडले नव्हते इकडे.
एखाद-दुसरा फोटो काढला आणि ड्रायवरला मनातल्या-मनात शिव्या घातल्या "कशाला आणलेस इकडे, उगाचच वेळ वाया घालवला". बाकी काही जन मात्र मस्त पाण्यात पाय घालून मध्येच हाताने पाणी उडवत निवांत आराम करत बसले होते. मला तर पाण्याला पाय लावावासा पण वाटत नव्हता, म्हणून मी सावलीत जवळील कठड्यावर बसून सर्वांची वाट पहात होते. थोड्या वेळेने सर्वच निघालो. बाहेर आलो आणि काही मराठी माणस भेटली, त्यांच्याशी थोड्या गप्पा मारल्या आणि पुढे निघालो.
एखाद-दुसरा फोटो काढला आणि ड्रायवरला मनातल्या-मनात शिव्या घातल्या "कशाला आणलेस इकडे, उगाचच वेळ वाया घालवला". बाकी काही जन मात्र मस्त पाण्यात पाय घालून मध्येच हाताने पाणी उडवत निवांत आराम करत बसले होते. मला तर पाण्याला पाय लावावासा पण वाटत नव्हता, म्हणून मी सावलीत जवळील कठड्यावर बसून सर्वांची वाट पहात होते. थोड्या वेळेने सर्वच निघालो. बाहेर आलो आणि काही मराठी माणस भेटली, त्यांच्याशी थोड्या गप्पा मारल्या आणि पुढे निघालो. आता आमचे पुढचे ठिकाण होते "शांतीस्तूप", जे लेह शहराच्याच बाजूला एका टेकडीवर होते. मधेच रस्त्यात मला रेतीच्या डोंगरावर मावळती सूर्य किरण पडलेली आवडली म्हणून मी हा काढलेला फोटो.
सिंधूघाट वरून जे निघालो ते थेट मुख्य चौकात आणि चौकातून शांतीस्तूपा कडे. वरती पोहचलो तेव्हा बाईक लावायला पण जागा नव्हती. एक छोटासा रस्ता आणि भरपूर गाड्या होत्या. ड्रायवरला बोललो लाव तुला जागा मिळेल तिकडे. आम्ही बाईक रस्त्याच्या बाजूला सरळ उभ्या केल्या आणि वर स्तूपा कडे गेलो. सुरवातीलाच आम्हाला काही लोक चहा-नाष्टा करताना दिसली. आम्ही पण तिकडेच वळलो. जागा पकडून आप-आपली ऑर्डर करायला सुरवात केली आणि आता आम्ही काय वरती येत नाही, इकडनच स्तूप फार छान दिसतोय असे हि बोलून मोकळे झाले.
पण मी आणि आशिष बोललो आम्हाला पहायचं आहे, आम्ही चाललो वर आल्यावर चहा घेऊ. उमेश आणि साधनाला क्लोजर फुटेज हवा होता म्हणून ते हि आमच्या बरोबर निघाले. फार तसे काही चढायचे नव्हते, पण २ एक मजले तर नक्कीच होते. स्तूपाच्या पायथ्यशी मजबूत मोठे अंगण होते. ते पाहून माझ्या मनात एक किडा येऊन गेला. मस्त "बॉक्स क्रिकेट खेळता येईल" आणि लगेच दुसर्या क्षणाला मनात आले कि "जर बॉल खाली गेला तर.....". मनाला पुढे वाव न देता, जाऊ दे म्हणत मी आणि उमेश स्तूप पहायला लागलो. स्तूप ३ भागांचा आहे, पायर्या चढून पहिला मजल्यावर गेलो. इकडे प्रदक्षिणा मारायला जागा आहे. आम्ही पण एक प्रदक्षिणा मारली.
भिंतींवर गौतम बुद्धांच्या विविध प्रकारच्या मुर्त्या कोरल्या आहेत. दुसर्या मजल्यावर पण सर्व तसेच. पण शेवटचा भाग असल्या कारणास्तव इकडे मोठी गौतम बुद्धांची मूर्ती कोरली आहे. पायर्या उतरून खाली आलो तर, पहिल्या काही पायर्यांवर बसून एक फिरंग गिटार वाजवत होता. मस्त "जाझ" संगीताचे स्वर छेडले होते त्याने आणि सूर्यास्ताला समर्पक होते ते संगीत. मला फार आवडले होते ते. तसे मला कुठलेही संगीत आवडते आणि मी आधी बरेचदा "जाझ कौनसर्ट"ला गेलो असल्या कारणास्तव मला ते नवीन वाटले नाही. पण त्या वातावरणाला काय समर्पक संगीत होते ते, बहुदा म्हणूनच त्याने ते वाजवायला घेतले असावेत. मी त्याचे काही फोटो काढले आणि उमेशने शूट केले. 
इकडे हि आम्हाला काही मराठी मंडळी भेटली. त्यांच्याशी थोड्या गप्पा मारल्या आणि प्रसन्न मनाने आम्ही सर्व जन खाली आलो. मी चहा ऑर्डर केली, मनाली बोलली चहा पेक्षा कॉफी मस्त आहे. मग चहा रद्द करून कॉफी सांगितली. आमच्या समोर काही तरुण पोरींचा ग्रुप बसला होता. मी, अमेय म्हात्रे, कुलदीप जरा वासूगिरी करायला लागलो. दिपाली आणि मनाली पण आम्हाला यात थोड्या फार प्रमाणात साथ देत होत्या. मग जरा जास्तच व्हायला लागे म्हणून दिपाली आणि मनाली मला बोलल्या "अमेय बस आता लग्न ठरलाय तुझ". इकडन लेह शहर आणि मागच्या डोंगरावर सूर्याचे सोनेरी किरण सुरेख वाट होते. 
मी काही फोटो काढले, पण सर्व मला चिडवायला लागले. माहिती आहे कि तू चांगला फोटोग्राफर आहेस, उगाचच पोरींना इम्प्रेस करू नकोस आणि वरून पुढे परत "तुझ लग्न ठरल आहे ठाऊक आहे ना". असे त्या पोरींना ऐकू जाईल अशा आवाजात बोलले. तेवढ्यात माझी कॉफी आली, पटकन घेतली आणि आम्ही सर्व हॉटेल कडे निघालो.बाईक मध्ये पेट्रोल भरले, इकडे आम्हाला पुण्याचे पण काही लोक बाईक वर आले होते ते भेटले. यातले काही लोक रोहन, अमेय म्हात्रे आणि कुलदीपच्या ओळखीचे होते. यांच्याशी पण थोड्याश्य गप्पा मारल्या आणि आम्ही हॉटेलवर गेलो. दुपारी नाबिच्या बायकोने आम्हाला विचारले होते "रात को खाना इधर खाओगे कि बाहेर, मुझे मालूम है कि आपको हमारा खाना पसंद नाही आयेगा". आम्ही बोललो "हा बाहर खायेंगे". मग तिनेच आम्हाला "ड्रिमलँड हॉटेल" ला जा असे सांगितले होते. काही जणांना रोहन ने हॉटेल शोधायला सांगितले आणि आम्हाला तयार होण्यास सांगितले. हॉटेल मिळाले आणि आम्ही सर्व जेवायला गेलो. मस्त आपल्याला मुंबईत मिळते ना तसे जेवण मिळाले. नाबीची बायको बरोबर बोलली होती. आमच्या कडून भरमसाट जेवणाची ऑर्डर झाली. जरा उशिरा का होईना पण जेवण आले. मस्त तव मारला. जेवण झाल्यावर आम्ही बाईक वरून रेनबो हॉटेल कडे आलो. बाकी सर्वांना चालत हॉटेल पर्येंत यायचे होते. सर्वे हॉटेल वर आल्यावर अभिने मीटिंग घेऊन उद्या बद्दल सर्व माहिती सांगितली. उद्या साठी सज्ज होऊन आम्ही सर्व झोपी गेलो.
या दिवसाचे मी काढलेले सर्व फोटो पहायचे असल्यास टिचकी मारा: सहाव्या दिवसाचे सर्व फोटो
या दिवसाचे मी काढलेले सर्व फोटो पहायचे असल्यास टिचकी मारा: सहाव्या दिवसाचे सर्व फोटो
No comments:
Post a Comment